దెయ్యంతో మాటా -మంచీ !!

Bharadwaja Rangavajhala ……………………..

ఆ రోజు ఇంట్లో ఒంటరిగా ఉన్నాను. ఏదో నీడ లాంటి ఆకారం లోపలి కొచ్చింది.
తలుపులు వేసిఉన్నాయి. ఇదెలా సాధ్యం అని ఆశ్చర్యపోతుండగా
‘ఎందుకు దయ్యాలంటే నీకంత చులకన’ ఆ ఆకారం అడిగింది.
‘నాకేం చులకన లేదుగానీ … ఇంతకీ మీరెవరు? ఎలా లోపలికి వచ్చారంటే చెప్పరేం ?’
‘చెప్పాను కదా … నేను నీ ఫ్రెండునని’ .

‘నా ఫ్రెండా … నాకు తెలియకుండా నా ఫ్రెండు … అవునూ … నా రూమ్ లోకి ఎలా వచ్చారు? తాళం కూడా నేనెవరికీ ఇవ్వలేదే?’
‘తాళం ఎవడికి కావాలండీ … మీరు తెలియని వాళ్లకి కావాలి. నాకు తాళంతో పనేముంది … మీ గురించి నాకు తెలియదా … నా గురించి మీకు తెలియదా’
‘మీరెవరో గుర్తు రావడం లేదుగానీ … ఎక్కడో చూసిన జ్ఞాపకం మాత్రం వస్తోంది … కొంపదీసి మీరు మా ఊరి కరణంగారబ్బాయా?’
‘నువ్వెలా ఫిక్స్ అయితే అలా … నేనూ నువ్వూ చిన్నప్పుడు కలసి గోళీలాడుకున్నాం. అప్పుడే మరచిపోయావ్’ …
‘మీరంటున్నారు … నాకైతే గుర్తు రావడం లేదు … పర్లేదనుకోండి … దాని గురించి కాదు నేను ఆలోచిస్తోంది … తాళం లేకుండా మీరెలా లోపలికి వచ్చారా’ అని.
‘నువ్వు అసలు విషయాల మీద మనసు పెట్టకుండా పనికి మాలిన విషయాల మీద ఎక్కువ ఆలోచిస్తావని మీ నాన్న నిన్ను వరండాలో నిలబెట్టి తిట్టేవాడా?’
‘అవును తిట్టేవాడు’.
‘ఆ అలవాటు ఇంకా నిన్ను వదల్లేదు … మీ నాన్న కూడా అదే బాధపడేవాడు’.
‘మా నాన్న బాధపడేవాడా? ఎప్పుడు?’

‘ఎప్పుడో అప్పుడు గానీ … నేనెలా లోపలకి వచ్చాననే పనికిమాలిన విషయం మీద మనసు పెట్టడం మానేసి … నేను చెప్పే విషయాల మీద మనసు పెట్టు’ .
‘చెప్పండి … అవునూ అసలు మీరు ఏం పనిమీద వచ్చారు?’
‘నేనూ చాలా పెద్ద పనిమీదే వచ్చాను … నువ్వు జర్నలిస్టువి కదా… నీతో చెప్పుకుంటే మా బాధ తొలగిపోతుందేమో అని వచ్చాను… వచ్చేప్పుడు మీ నాన్నను అడిగాను కూడా’ .
‘మా నాన్నని ఇప్పుడు అడగడం ఏమిటి? ఆయన పోయి పదిహేనేళ్లు అయ్యింది’ . 

‘అప్పుడే అడిగాను లేవయ్యా … ఓ ఖంగారు … విను … మధ్యలో వేలు పెట్టకు’ .
‘పెట్టనులెండి … చెప్పండి … ఏమిటి మీ బాధ ?’
‘మా కాలనీ మొత్తంగా కబ్జాకు గురయ్యిందబ్బాయి … దీంతో మేం ఎక్కడికి పోవాలో తెలియని పరిస్తితుల్లో ఉన్నాం. ప్రభు త్వాలు మా గురించి పట్టించుకోవడం లేదు … చిన్న చిన్న మా ఇళ్లు పగలకొట్టి వాటి మీదే పెద్ద పెద్ద ఆపార్ట్ మెంట్లు కట్టేస్తున్నారు … చెరువులు కబ్జా చేస్తూంటే … చూసి పోనీలే అనుకున్నాం … ఇప్పుడు నేరుగా మా ఇళ్లే కబ్జా చేస్తుంటే … ఏం చెయ్యాలో అర్ధం కాక నీ దగ్గరకు వచ్చాం’ .

‘వచ్చాం అంటున్నారు … మీరొక్కరే కదా వచ్చింది ?’
‘అంటే నేనొక్కణ్ణే మీకు కనిపిస్తున్నాను గానీ కనిపించకుండా ఇంకొంతమంది వచ్చారు లెండి’.
‘కనిపించకుండా రావడం ఏమిటి? నాకు అస్సలు అర్ధం కావడం లేదు’ .
‘ఏం లేదులే … ఊరికే అన్నాను … ఎన్టీఆర్ అనేవారు కదా … చేశాం చేస్తున్నాం అని ఆ టైపులో అన్నానన్నమాట’.
‘ఓహో అలాగా … మీరేం మాట్లాడినా నాకు భయం వేస్తోంది … ఇంతకీ మీ కాలనీ ఎక్కడ?’
‘నిజాంపేటలో … బండారీ లే అవుట్ దగ్గర్లో ‘.

‘అవునూ అక్కడ వ్యవసాయ భూముల్లో అపార్ట్ మెంట్లు కట్టేశారనీ … నాళాలు ఆక్రమించేవారనీ దీంతో నీళ్లు నేరుగా ఇళ్లల్లోకి చేరుతున్నాయనీ ఆ మధ్య వార్తలు వచ్చాయి. ప్రభుత్వం కొన్ని అక్రమ కట్టడాలను కూల్చేసింది కూడా కదా … అలా కూల్చేసిన కాలనీల్లో మీదీ ఉందా ? అలా అయితే నేను మీకేం సాయం చేయలేను … ఎందుకంటే అది యాంటీ పీపుల్ అవుతుంది.’

‘ఏడ్చేవులే’ … ఓ నలుగురి వాయిస్ వినిపించింది . … ఖంగరుగా వెనక్కి తిరిగి చూసాను.
ఇప్పుడు ఎవరో నలుగురు అరచినట్టు వినిపించింది … ‘ఏడ్చావులే’ అన్నారు …’ నీకేమైనా వినిపించిందా?’
వినబడలేదుగానీ … మాది యాంటీ పీపుల్ డిమాండ్ కాదు … ప్రో పీపులే… మీరు రేపోసారి మా ఏరియాకి వస్తే … మా బాబాయ్ మీకు పూర్తిగా వివరిస్తాడు … ఇదిగోండి … మా బాబాయ్ విజిటింగ్ కార్టు’ .
‘సర్లే వస్తాను’ .
‘రాకపోయావో’ (మళ్లీ నాలుగు వాయిస్ లు వినిపించాయి. )
‘అదుగో మళ్లీ ఎవరో వార్నింగ్ ఇస్తున్నట్టు మాట్లాడుతున్నారు మీకు వినిపించలేదా?’
‘లేదండీ … మీరేదో బాగా స్ట్రెస్ లో ఉన్నారు … మీరు రండి … రేపు మా బాబాయ్ మాట్లాడుతాడు’ .
‘సరే … సరే’ . 
………………
‘రండి … రండి … నా పేరు సుబ్బారావు … నేను మీకు తెల్సు … నిన్న మావాడు మిమ్మల్ని కలిసాడు కదా’.
‘మీరు నాకు తెలియకపోవడమేంటి నాన్నా … నువ్వేమిటిక్కడ …. ఇక్కడేం చేస్తున్నావ్?’
‘నువ్వు మర్చిపోయినట్టున్నావ్ … ఇక్కడే పదేళ్ల క్రితం నన్ను తగలేశావ్ … గుర్తు పట్టలేదా’.
‘ఏం మాట్లాడుతున్నావ్ నాన్నా … నేను నిన్ను స్మశానంలో కదా తగలేసింది’ .

‘ఆ శ్మశానమేరా నాయనా ఇప్పుడు నువ్వు చూస్తున్నావే ఆ అపార్ట్ మెంట్స్ … ఆ శ్మశానాన్ని కబ్జా చేసి … ఇలా కట్టేశారు … దీంతో మేం వీధిన పడ్డాం … మొత్తం రెండు వేల గజాల స్థలం నాన్నా … నాలుగో ఐదో లేయర్లు ఉన్నాయి … దాదాపు డెబ్బై వేల నుంచీ లక్ష వరకూ దయ్యాలు నిర్వాసితులయ్యాయి నాన్నా … ఈ ఇష్యూని కాస్త మీ పేపర్లో రాయరా … నలుగురికి తెలుస్తుంది … నా దగ్గర డాక్యుమెంట్స్ కూడా ఉన్నాయిరా … నిజాం నవాబు కాలంలో  శ్మశానం  కోసం కేటాయించిన స్థలం రా ఇది’ .
‘సారీ నాన్నా … నాకు దీని మీద ఆలోచించుకోడానికి కాస్త టైమ్ కావాలి’.

‘నాకు తెల్సురా నువ్వు టైమెందుకు అడుగుతున్నావో … మొన్నా మధ్య బి.హెచ్.ఈ ఎల్ దగ్గర యాక్సిడెంట్లో చనిపోయిన కుర్ర జర్నలిస్టు దయ్యం చెప్పింది నాకు … కవర్ ఇవ్వకుండా … ఏ రిపోర్టరూ ఈ స్టోరీ ప్రింట్ చేయరూ అని’ .
‘అది కాదు నాన్నా’ .
‘పోనీ డ్రింక్ పార్టీ ఇవ్వమంటావా?’
‘అబ్బా నాన్నా … నేను చెప్పేది వినవే’ .
‘సర్లేరా నువ్వు ఆలోచించు … నాకు టైమయ్యింది … యమలోకం నుంచీ అడెంటెన్స్ తీసుకోడానికి క్లర్కు వచ్చే టైమయ్యింది … రేపు సాయంత్రం కలుద్దాం’. 
‘ఓకే నాన్నా ఓకే ‘…. అని కన్నీళ్లు తుడుచుకున్నాను.
…..
‘బాబూ ఏమాలోచించావ్ ?’
‘దేనిగురించి ?’
‘దయ్యాలకన్నా మనుషులే చాలా ప్రమాదకరం అనీ … మనుషుల నుంచీ తమను తాము కాపాడుకోడానికి దయ్యాలు నానా తిప్పలు పడుతున్నాయ్…మరి మా కాలనీ వ్యవహారం ఏం చేస్తావు నాయనా’ .
‘పాత ఫైల్స్ అవీ కావాలండీ … అప్పుడు స్టోరీ డవలప్ చేయవచ్చుగానీ ఈ స్మశానాల స్కామ్ లో చాలా మంది నాయకుల పేర్లు బయటకు వస్తాయి కదా . దాన్ని తట్టుకోగనా అనేది నా భయం … అంతే కాదు మీడియా మేనేజ్మెంట్లు కూడా ఇలాంటివి పెద్దగా ఎంకరేజ్ చేయవు’ .
‘అవును ఇప్పుడు ఈ భవన నిర్మాతలే మీడియాధిపతులట కదా కస్టమేలే.’

‘అయినా కాయితాలుంటే’.
‘బాబూ నీకే కాయితం కావాలన్నా మేం తెచ్చిస్తాం … సెక్రటేరియట్ చెట్ల మీదున్న మన దయ్యం స్నేహితులు రాత్రి పూట అలా లోపలికి వెళ్లి ఇలా జిరాక్స్ తీసి మనకు తెచ్చిచ్చేస్తారు’.
‘సరే నా ప్రయత్నం నేను చేస్తాను’ .
‘ఒకవేళ అక్కడ కుదరకపోతే కనీసం సోషల్ మీడియాలో అయినా గోల చేస్తానని హామీ ఇవ్వు’ .
‘చూస్తాను… నేను దెయ్యం కాకుండా ఉండేలా ఏదైనా పథకం వేస్తాను’
‘ఓకే బాబూ ఉంటాను మరి … జాగ్రత్త అన్నట్టు మనం ఓ కోడ్ వర్డ్ పెట్టుకుందాం. నీకు నాతో మాట్లాడాలనిపించినప్పుడు అహం అనుకో … వచ్చేస్తా’ .
‘ఓకే మాస్టారూ … ఉంటాను ‘.
‘బై’.